Notes on City and Architecture

کاروانسرای مشیرالملک. برازجان.  عکس: ارسلان متوسلی بنای شاخص تاریخی در بستر شهر: نظری بر کاروانسرای مشیرالملک برازجان منتشر شده در «انسان‌شناسی و فرهنگ» یک این نوشتار حکایت بناهایی است که از درون قرون و اعصار می‌آیند و گرد روزگار بر جبینشان نشسته و گاه خسته و ازپادرآمده، گاه قبراق و سرحال، گاه زخم‌دیده از خشم طبیعت و گاه دستخوش حرص و آز بشریت و البته زیرتیغ جانکاه زمان، به هزارویک بخت و اقبال از همه‌ی این گزندها رسته‌اند و به سان لعلی گرانبها در بقچه‌ی ما افتاده‌اند و ما این گوهر بادآورده را قدر نمی‌دانیم؛ به‌ویژه وقتی این لعلِ بی‌صاحب، از آسمان افتاده وسط شهر ما. شهرِ ما چگونه قدردان این یاقوتیِ بی‌مزد و منت است؟ مبرهن است که در بطن یک بنای تاریخی تنها خشت و گِل و سنگ و ساروج نهفته نیست. یک بنای تاریخی معتبرترین و معتمدترین تاریخ‌‌نگار زمانه‌ی خویش بوده و هست. راوی زندگی پیشینیان است. حکایتگر شیوه‌ی زندگی مردمان زمانه‌ی خویش است. این راوی، بسیار تشنه‌ی گفتن است. تشنه‌ی روایت کردن. اگر غبار چهره‌اش را نمی‌روبیم، لااقل بگذاریم داستان‌اش را برایمان باز گوید. نه این‌که تی

برازجان، شهری گوشه گیر و عزلت زده   منتشرشده در هفته نامه "اتحاد خبر" و روزنامه بامداد جنوب از آنجا که در شهر کوچک و دور افتاده‌ای در آستانه‌ی مرز سیستان کودکی کرده بودم و از همان روزها چشمان‌ام به دیدن کوچه های زشت و کریه، در و دیوارهای مخروبه، ساختمان‌های بدقواره و خلاصه به دیدن شلختگی‌ها عادت کرده بود؛ وقتی بعدتر‌ها به بهانه‌ی دیدار آشنایان سالی یک بار گذارم به برازجان می‌افتاد هیچ چیز غیرعادی ای برایم وجود نداشت. ولی شاید در همان بی خیالی کودکانه ام وقتی برای اولین بار شهری چون شیراز را به رسمیت شناختم، یا این که وقتی به لاهیجان رفتم و یا این که برای اولین بار اصفهان را لمس کردم، حس خوبی از بودن در آن جاها به من دست می داد و بعد مثلا می گفتم لاهیجان چقدر زیباست و همین جوری برای خودم فکر می کردم که شاید آن جاها به خاطر طبیعت سبز و خرم‌اش زیبا است و خوب ما در برازجان و میناب و بندر بوشهر و لنگه و عباس دچار جبر جغرافیایی هستیم و این جاها کلاً همین جوری‌ست. یعنی همیشه همین جوری بوده، هست و خواهد بود.بعدها که کمی آن طرف ترآن سوی خلیج، آن شهر لوکس و به معنای دقیق کل

Sheikh Lotfollah Mosque, Isfahan, Iran, Photo by Ahmadreza Hakiminejad | 2007 از گنبد شیخ تا گلدسته سید منتشر شده در "انسان‌شناسی و فرهنگ" چندی پیش در کرانه و کناره‌ی خزر از چیزی که به آن «شهر» می‌گفتند به چیز دیگری که به آن نیز   « شهر »   می‌گفتند سیاحت می‌کردم . در اتول نشسته بودم که از دور، راست ِ جاده سیخ‌هایی علم شده دیدم همه زرد. با خود گفتم این چه بارگاهی است که مناره و گنبدش به رقم از خانه‌ی خدای مسلمین نیز بیشتر است؟ نزدیک که شدم به تابلویی مزین بود به این مضمون: «گنبد و گلدسته‌ی سیّد». مبهوت به تابلو نگاه می‌کردم .  ستون‌واره‌هایی   نامتناسب و ناهمگون   از جنس فلز چشمانم را نواخت !   قریب به چهارصدسال است که گنبد شیخ لطف‌الله را در اصفهان ساخته‌اند. از   بازار   قیصریه که وارد میدان نقش‌جهان شوی، زردگونگی ِ خاشعانه و چشم‌نواز گنبد در چپ به شکوه فخرفروشانه‌ی گنبد شاه (امام)   طعنه می‌زند. هارمونی زیرکانه‌ی جانمایی گنبد در میدان هیچ، تناسبات بی‌نقص خود گنبد هم به کنار، تاریخ را چه کنم؟ زمان در پس هیچ پرده‌ای نهان نمی‌شود. چهارصد سال است که استاد محم

Visit my photography website  here Prints available for purchase at: Photos.com by Getty Images and Fine Art America Also some photographs are available for purchase (digitally) via  iStock by Getty Images . © Ahmadreza Hakiminejad Book: THE EXPOSURE AWARD, The Candid Photography Collection